In gesprek met Silvester Maria

Wat een interessante naam; Silvester Maria. Waar komt die vandaan?

“Silvester is mijn tweede naam en Maria is de naam van mijn moeder. Zij leeft helaas niet meer, dus ik vond het mooi om onze namen op deze manier te combineren!”

Er hangt hier een indrukwekkende collectie hoeden aan de muur. Waaruit is jouw passie ontstaan?

“Van kleins af aan droeg ik al hoeden, zeker in de tijd dat Indiana Jones uitkwam. Ik wilde graag op hem lijken en net als duizenden andere kinderen óók archeoloog worden en hoeden dragen. De hoeden van mijn opa moesten het ontgelden, die droeg ik heel vaak! Later ben ik op rommelmarkten gaan struinen naar hoeden, daar heb ik wel een paar mooie vintage exemplaren gevonden.”

Het zit er dus wel van kleins af aan in, die interesse.

“Ja, eigenlijk wel! Hoeden heb ik altijd wel apart gevonden. Het is leuk als ik er nu zo op terugkijk, maar als je jong bent vind je natuurlijk heel veel dingen fascinerend. Ik vond muziek bijvoorbeeld ook heel leuk, dus als ik uiteindelijk muzikant was geworden dan had ik ook gezegd dat ik dat van jongs af aan al fantastisch vond. Maar ik had wel echt een fascinatie voor hoeden, ja.”

Wanneer werd je hobby een professioneel bedrijf?

“Dat heeft eigenlijk wel een tijdje geduurd. Ik heb hoeden ook een tijd links laten liggen, toen was ik er een beetje klaar mee. Drie jaar geleden veranderde dit weer, maar kon ik geen hoed vinden naar mijn smaak. Na een online zoektocht kwam ik andere hoedenmakers tegen waar ik opnieuw geïnspireerd door raakte. Vanaf toen wilde ik gaan kijken of ik dat zelf ook kon. Ik kwam op Marktplaats toevallig een mal tegen die precies in mijn maat was, die een oudere man als decoratie had staan. Ook kocht ik een paar oude hoeden om uit elkaar te halen, zodat ik precies kon zien hoe een hoed gemaakt wordt.”

Waar haal je de stoffen vandaan?

“Het meeste komt uit Portugal of Duitsland en de mallen voor de hoeden komen uit Engeland. Ik heb een aantal contacten die de stoffen voor mij inkopen. Het is een hele zoektocht geweest. Hoeden maken is toch wel een uitstervend iets. Soms heb je de mazzel dat iemand er mee stopt, maar dan moet je wel genoeg geld hebben om het op te kunnen kopen. Ik was natuurlijk gestopt met werken om echt voor mezelf te gaan beginnen en ik had net een huis gekocht, dus ik had niet bepaald veel geld over.”

Je vertelde dat je bent gestopt met je vaste baan. Wat deed je hiervoor?

“Ik was accountmanager in de ICT. Echt heel wat anders en mega saai! Dat heb ik zeven jaar gedaan, vooral omdat ik een huis wilde kopen. De markt verandert constant, dus ik was altijd te laat met kopen en huren werd ook steeds duurder en onzekerder. Het kopen van een huis stond voor mij echt voor rust. Toen ik dit huis kocht ben ik ook meteen gestopt met die baan.”

Nu ben je dus echt ondernemer. Hoe zorg je dat mensen Silvester Maria vinden?

“Ja, officieel wel hè? Ik heb een aantal vaste klanten, maar de meeste mensen vinden mij via Instagram. Mijn hoeden zijn in Amsterdam en Amstelveen ook in twee winkels te koop. Als mensen dan langs de etalage lopen en ze zien een hoed die ze vet vinden, dan sturen ze me weleens een bericht en gaan ze me op Instagram volgen. Ik word ook vaak getagd in foto’s van klanten, daardoor vinden nieuwe mensen mij ook weer. Gesponsorde berichten of reclame? Nee, daar doe ik niet aan.”

Zo te horen is dat dus ook niet echt nodig?

“Het kan natuurlijk altijd beter en meer, maar het is niet nodig. Ik hoop ook dat mensen mijn hoeden zelf vinden, dat ik ze niet niet aan iemand opdring. Dat heb ik zeven jaar lang voor een ander bedrijf gedaan en ik wil niet dat het zo commercieel wordt. Ik vind het veel leuker als mensen míj vinden omdat ze mijn werk mooi vinden en op mij af stappen.”

En als iemand jou dan heeft gevonden en een hoed heeft besteld, mag jij dan gewoon je gang gaan?

“Ze geven vaak wel voorkeuren door hoor! Het klinkt misschien een beetje stom, maar daardoor ontstaat soms ook wrijving. Het is net als wanneer mensen een tatoeage nemen. Ze kijken eerst op Pinterest wat ze willen hebben en komen vervolgens bij die tattoo artist aan met de mededeling: ‘Ik wil zoiets’. Dan denkt die gast ook, ik maak dat niet eens. Het is precies hetzelfde met hoeden. Ik krijg dan foto’s van andere hoedenmakers doorgestuurd, omdat klanten dan ‘zoiets’ willen. Daar kan ik me weleens aan irriteren. Het is maar heel zelden dat klanten een thema geven en mij voor de rest carte blanche geven, maar dat is natuurlijk wél wat ik het leukste vind om te doen.”

Waar haal jij je inspiratie vandaan voor je projecten?

“Ik kijk echt naar de persoon en naar het karakter van de drager, maar ik haal ook heel veel inspiratie uit de natuur. Neem bijvoorbeeld vogels, ze zien er prachtig uit en hun kleuren zijn vaak al de perfecte combinatie. Ik maak de kleuren natuurlijk nooit een op een na, maar ik laat me er wel door inspireren.”

Is er een bepaald moment in jouw carriere als hoedenmaker waar je echt trots op bent?

“Ik ben niet zo snel trots, dat vind ik een moment van stilstaan. Ik geniet juist enorm van het proces, want anders is het ook niet vol te houden. Trots is ook een groot woord. Ik vind het bijvoorbeeld wel heel erg leuk als ik iets maak en ik laat het online zien, dat iemand anders daar dan weer heel enthousiast op reageert. Als zo’n hoed dan de volgende dag in een pakket naar Italië wordt gestuurd, ja dat is wel een trots moment.”

Is Nederland een hoedenland?

“Nee, en dat vind ik best jammer. Ik verkoop de meeste hoeden in het buitenland of aan toeristen in Amsterdam. Maar vooral aan klanten in Amerika en Italië, daar is een echte hoedencultuur. Ik vind het heel leuk dat mijn hoeden de wereld over gaan, maar ik zou het natuurlijk leuker vinden als wij Nederlanders wat vaker een opvallende hoed op zouden zetten. Misschien zijn we daar gewoon te nuchter voor? De functie van de hoed is natuurlijk al lang geleden verloren gegaan. Vroeger droegen mensen hoeden bijvoorbeeld tegen de zon, maar tegenwoordig is het echt een onderdeel van je outfit. Ik denk dat Nederlanders er misschien ook iets te bescheiden voor zijn. In Italië is het doodnormaal om een zonnebril van 800 euro te kopen en die vervolgens ook binnen te dragen. In Nederland word je dan toch al snel vreemd aangekeken. De zon schijnt toch niet?”

Hoe zie jij de toekomst van Silvester Maria?

“Daar kijk ik eigenlijk niet naar. Soms denk ik weleens, ‘oh god straks moet ik dit nog 70 jaar doen’. Niet dat ik dat niet wil, maar op een gegeven moment kun je dingen misschien niet meer. Je weet natuurlijk niet wanneer dat zal zijn, maar daarom wil ik er ook niet over nadenken. Ik heb twee jaar geleden mijn pols gebroken en kon daarom niet werken. Toen besefte ik hoe afhankelijk ik ben van mijn hand. Dus voor de toekomst wil ik groot genoeg worden dat er dingen geautomatiseerd kunnen worden, maar het helemaal uit handen geven? Nee, dat gaat zeker niet gebeuren.”

Tobias Oosterveld komt uit Velsen en woont nu al drie jaar in Nibbixwoud. Hij werkte 7 jaar lang als accountmanager voor een ICT-bedrijf, maar heeft het roer omgegooid en is nu fulltime hoedenmaker. @schaduwloper