Op bezoek bij grafisch kunstenaar Thomas Trum

Droomde je altijd al van een creatieve carrière?

Op de basisschool was ik al bezig met graffiti, en toen wist ik al: Misschien is lezen en studeren niet mijn sterkste punt. Ik hield veel meer van het maken. En dan niet als een bouwvakker, maar daarin echt een nieuw level opzoeken. Van de middelbare school kan ik me dan ook alleen de handenarbeid lessen herinneren. Ja, serieus! De docent die ik toen had, raadde me aan om het St. Lucas te gaan doen, de vakschool voor creatief talent in Boxtel. Dat was echt een paradijs! Iedereen die daar op school zat vond het vet om dingen te maken. Dat ‘dingen maken’ is door de juiste leraren ook altijd gestimuleerd en dat werd in Eindhoven nog serieuzer.

Want na het St. Lucas ben je naar de Design Academy in Eindhoven gegaan. Is het werk dat je nu maakt daar ontstaan?

Omdat ik dus een achtergrond heb in de graffiti, was ik daar ook op de academie veel mee bezig. Ik wilde voornamelijk grote dingen bouwen om tags te zetten. Ik had echt een dubbelleven, ik was veel op straat en deed op de academie wat ik moest doen en wat er van me verwacht werd. Toen zeiden ze op een gegeven moment dat mijn focus niet helemaal goed lag. Ik was daar niet bezig met mijn passie. In mijn afstudeerjaar heb ik dat meer samengebracht en uiteindelijk ben ik daar ook mijn bedrijf in begonnen. Dat werd ook altijd gezegd, dat je op zoek moest gaan naar je passie om daar een bedrijf in te beginnen.

En die passie, was dat graffiti?

Ik ben een soort schilder, al vind ik mezelf meer een uitvinder. Niet dat ik hier een laboratorium heb, maar het voelt wel als een speeltuin waar ik van alles kan testen. In 2016 ben ik begonnen met het uitvergroten van een viltstift. Een viltstift kan een eindeloze lijn zetten, die in concentratie hetzelfde blijft. Dat principe vond ik interessant en dat heb ik toen uitvergroot door grote stukken vilt te gebruiken en daarmee lijnen te zetten. Dat resulteerde in een serie waar ik nu al drie jaar mee bezig ben. Er zit een enorme ontwikkeling tussen de eerste werken van die serie en de werken waar ik nu mee bezig ben.

Snap je dat je soms wordt bestempeld als kunstenaar?

Ik word gezien als kunstenaar omdat ik schilderingen maak, maar mijn benadering is vrij technisch. Ik werk heel abstract en analytisch en ga echt op zoek naar verschillende verftechnieken, zo gebruik ik bijvoorbeeld een verfspuitmachine die zes liter verf per minuut kan spuiten. Die techniek is het nieuwste van het nieuwste en ontwikkeld voor praktische doeleinden zoals het spuiten van een weg. Daartegenover staat een uitvergrootte viltstift, een veel oudere techniek.

Is het belangrijk voor je om continu met nieuwe technieken te werken?

Ik maak al bijna drie jaar dezelfde tekeningen, als je dat drie jaar geleden tegen me had gezegd, dan had ik je voor gek verklaard. Maar als je alle werken naast elkaar hangt, zie je dat er echt een ontwikkeling in zit. Daardoor weet ik dat het goed is om langere tijd met hetzelfde bezig te zijn. Maar als het aan mij ligt, doe ik elke week iets anders en ben ik fulltime bezig met experimenteren en nieuwe dingen maken.

Ben je daarom ook groter gaan werken, als experiment?

Ja, eigenlijk vooral omdat het kan. Het opschalen is een zoektocht van iets groter maken zonder dat het verandert. Ik zal dit proberen uit te leggen: Je kunt met een hard potlood een dunne lijn zetten, die lijn kun je iets vergroten door met een zachter potlood eenzelfde soort lijn te zetten. Veel groter wordt het niet. Ik zou een stuk grafiet uit de grond kunnen halen en daarmee een lijn kunnen trekken, maar die lijn zal altijd anders zijn. Stiften of verf kun je blijven opschalen, de kleurconcentratie is misschien iets anders, maar het ziet er hetzelfde uit. Ik zit nu in een bepaalde stap, maar dat kan nog veel groter worden.

Hoe veel groter?

Het is fysiek best wel zwaar om met een groot stuk vilt een muurschildering te maken. Het wordt precies uitgemeten en ik bedenk vooraf een soort choreografie voor het patroon dat vervolgens in één lijn wordt gezet. Ik ga nu naar de sportschool om ervoor te zorgen dat mijn lijnen beter worden. Het is een interessant experiment om te kijken of mijn werk groter kan worden als ik mijn lichaam goed onderhoud.

Er valt nog iets anders op in je werk: het is altijd heel kleurrijk! Kun je daar iets over vertellen?

Mijn werk is vaak monochroom waardoor je wordt gedwongen om naar de lijn te kijken. Als ik meerdere kleuren zou gebruiken, zou het al snel iets herkenbaars oproepen. Ik vind kleur heel belangrijk, ik denk dat we in Nederland en Europa zeer saai met kleur omgaan. Mijn huis is het enige gekleurde huis in de straat, de rest is grijs of van hout. Ik was recent in Mexico en liep daar langs een advocatenkantoor dat felroze was geschilderd met lichtblauwe kozijnen. Daar heerst een heel andere kleurcultuur waarin kleur veel meer deel uit van het dagelijks leven.

Je wordt geïnspireerd door de bouw, door menselijke cultivatie maar zijn er ook mensen in het bijzonder die een belangrijke rol hebben gespeeld in je carrière?

Mijn zus kreeg op een gegeven moment een vriend, Koen Taselaar. Hij is een echte kunstenaar die destijds op de kunstacademie zat. Ik heb hem echt gezien als mentor, we zijn samen veel opgetrokken en hij leerde me dat werk best abstract mag zijn. Daarnaast is er nog een hele reeks aan kunstenaars, bijna allemaal dood, die mij hebben geïnspireerd. Sol Lewitt, René Daniëls, Katharina Grosse: kunstenaars die zich bezighouden met muren vullen of kleurvlakken maken.

Ten slotte: wat zijn je dromen voor de toekomst?

Ik heb ooit gezegd dat het me heel vet lijkt om met een landbouwmachine naar de maan te gaan en daar fulltime tekeningen te maken, zodat iedereen het kan zien. Maar niet al mijn dromen zijn zo groot, ik kan me bijvoorbeeld ook best voorstellen dat mijn werk geschikt zou zijn voor bankbiljetten. Het is kleurrijk, herkenbaar. Ja, dat is stiekem wel een beetje een droomopdracht.

Het werk van Thomas Trum balanceert op het randje tussen kunst en design. Volg hem via zijn instagram account of website