Op bezoek bij Pie Aerts

Was het het waard, alles omgooien?
“Ja, het is het zeker waard geweest. Ik zit nu in een fase waarin ik op zoek ben naar balans. Je financiële en sociale wereld verandert, maar wat je ervoor terugkrijgt is vrijheid. Laatst zat ik op maandagochtend in een yogales, dat heb ik de afgelopen tien jaar nooit kunnen doen! Vroeger was ik afhankelijk van vakantiedagen om te kunnen reizen, dat leverde eigenlijk alleen maar stress op. Dus ik heb misschien wat minder financiële vrijheid, maar de vrijheid waar het echt om gaat, die heb ik 100%.”

Al jouw foto’s vertellen een verhaal, welk verhaal is dat?
“Er zitten verschillende verhalen in mijn boek en dit boek is eigenlijk waar ik als mens en als fotograaf voor sta. Wat ik in het boek geprobeerd heb, is om met een grote angle de problemen van deze tijd inzichtelijk te maken door middel van fotografie. Denk bijvoorbeeld aan een verhaal over klimaatproblematiek in Rajasthan India door de ogen van een lokale herdersfamilie of het verhaal over transitie van leven in het Westen naar een afgezonderd leven van een Zweedse non in een Nepalees klooster. Ik zoek altijd de persoonlijke invalshoeken om het verhaal van grotere problemen of veranderingen te vertellen.”

En het leven op afgezonderde plekken staat daarbij centraal
“Wat we met afgelopen jaren heel erg is opgevallen zijn negatieve verhalen over veranderingen aan de planeet. Ik werd er bijna klimaat-imuun voor, ‘daar gaan we weer’. Daarom wilde ik in met boek juist een platform creëren waarin hoop centraal staat, meer dan het idee dat het al te laat is. De verhalen in het boek behandelen onderwerpen als het verlies van natuur, cultuur en diersoorten maar dan met een hoopvolle boodschap.”

Hoe vind je die verhalen aan de andere kant van de wereld?
“Dat heb ik vaak onderschat, ik ben wat dat betreft geen geschoolde journalist en ik heb nooit de foto academie gedaan. Voor mij vond fotografie altijd plaats op straat, zonder plan. Voor dit boek moest ik plannen maken en ik kwam erachter dat je voor de echt goede verhalen soms wel anderhalf jaar vanuit Nederland huiswerk moet doen.”

Hoe ziet dat huiswerk eruit?
“In het boek lees je bijvoorbeeld een verhaal over Patagonië waarin een Gaucho familie in Chili centraal staat. Het heeft al een half jaar geduurd om een familie te vinden die überhaupt hun huis voor ons wilde openstellen en ik wist eigenlijk niets over Gaucho’s. Waar begin je dan? Op Google, letterlijk. Je zoekt mensen, autoriteiten, voert gesprekken en komt uiteindelijk hopelijk bij een familie terecht die je verder wil helpen. Je moet weten hoe de cultuur werkt, hoe het gebied eruitziet en hoe de mensen daar met elkaar omgaan en dan ben je zomaar een jaar verder zonder er een minuut te zijn geweest. Zelfs als je daar aankomt is het altijd maar de vraag of wat je bedacht hebt eigenlijk wel bestaat, dan begint het verhaal eigenlijk pas.”

Hoe bepaal je vervolgens wat een goede foto is, wanneer druk je af?
“Een goede foto ontstaat vaak door de goede relatie die je hebt opgebouwd met je onderwerp. Dat kan binnen een paar seconden geregeld zijn, maar soms heb je er weken of maanden voor nodig. Die relatie is bepalend voor het succes van de foto, dat zie je terug als je op de shutter klikt. Het is een gevoelskwestie, je moet voelen dat de situatie bijzonder is.”

Duurzaamheid is een centraal thema in je werk, is dat belangrijk voor je?
“Ja, al heb ik een hekel aan het woord ‘duurzaamheid’. Ik heb zeven jaar gewerkt voor een bedrijf waar ik vooral aan het nemen was en weinig teruggaf. Ik werd meegezogen in de consumptiemaatschappij terwijl ik daar juist uit wilde. Er is nooit ruimte voor stilstand, voor bezinning. Onze hele samenleving is gericht op meer, meer, meer en daar was ik zo ontzettend klaar mee. Ik durfde er alleen niet uit te stappen. Ik hoop met mijn verhaal anderen te inspireren. Daarnaast voel ik de verantwoordelijkheid om op te staan als fotograaf en iets te doen wat bijdraagt aan een betere planeet.”