Het atelier van Tinystories

Op blote voeten en gehurkt op de houten vloer werkt Tiny met vlotte penseelstreken aan een nieuw werk. Hier geen geconcentreerde frons, maar een vrolijk gezicht deels verhuld door lokken bruin haar. Dat Tiny kunstenaar werd stond eigenlijk altijd al vast; met een architect als vader en een moeder die óók kunstenaar was, stond haar jeugd al in het teken van creativiteit; “eigenlijk was het bij ons thuis één groot ontploft atelier waartussen wij kinderen dwarrelden en speelden.” Wat dat betreft is er weinig veranderd, want ook de kinderen van Tiny komen graag op bezoek in het atelier; “mijn zoon komt vaak bij me zitten in het atelier, hij noemt het de fijnste plek om te studeren!”

Vrouwenlichamen

Als er een rode draad in het werk van Tiny te vinden is, dan zijn dat wel de vrouwfiguren; “Ik ben zelf natuurlijk een vrouw en ik vind vrouwen gewoon ontzettend mooi, de vormen, de kracht, de beweging”, legt Tiny uit. Maar zijn het ook bekenden? “Ik heb een muze die ik een paar keer heb geschilderd en haar gezicht, haar oogopslag en kaaklijn die blijven terugkomen in al mijn portretten. Ik schilder nooit haren, terwijl mensen lang haar wel met een vrouw associëren. En ondanks die scherpe kaaklijn zijn het toch écht vrouwen in allerlei soorten en maten. Met of zonder borsten, stevige benen of lang en dun, het gaat me om het gevoel van een vrouw, niet om een waarheidsgetrouw beeld.” Mannen maken bij Tiny geen enkele kans om model te staan, al heeft ze eens een uitzondering gemaakt. “Ik krijg wel de vraag hoor, of ik ook mannen kan schilderen, maar de enige man die ik ooit schilderde was mijn zoon.”

De bubbel

“Mijn atelier voelt voor mij echt als een wereld op zich, een klein wereldje waarin ik alles om me heen kan verzamelen wat ik mooi en fijn vindt.” Dat is niet gek, want je beklimt vier steile trappen om het atelier te bereiken. Eenmaal boven bevind je je even in een andere wereld, de grond ligt bezaait met kunstwerken, droogbloemen, lapjes en daar tussenin potten vol kwasten en kleine stukken keramiek. Op een zonnige dag stroomt het zonlicht naar binnen door de grote schuifpuien en weerkaatst op de witte houten vloer.

“Alle nudes en portretten zeggen iets over mijzelf of over wat ik heb meegemaakt, zoals het werk ‘Catching the Sun’, dat gaat over het vangen van het licht. Dat licht probeer ik overal in te zien, wat er ook gebeurt. Ook in heftige gebeurtenissen probeer ik altijd een positief moment te vinden, dat sprankeltje. In mijn atelier schijnt zeker niet altijd de zon, maar zelfs al schijnt de zon maar 3 tellen dan pak ik ze wél. Zo sta ik in het leven.” Wat dat betreft is het atelier een bubbel bovenop Tiny’s huis, met uitzicht op de drukke stad waarin ze woont, maar met nét genoeg afstand zodat ze zich kan onderdompelen in positiviteit.

Inspiratie

In haar jeugd kwam Tiny niet veel verder dan de Waddeneilanden, maar toen ze na haar studie aan de kunstacademie in Utrecht de kans kreeg om in Indonesië te studeren greep ze die kans direct. “Het was echt geweldig, ik had een ontzettend bijzondere docent die me alle verhalen over Indonesië heeft verteld, ook de dingen die je niet kunt zien. Spiritueel nam hij me echt bij de hand en daar stond ik helemaal voor open, ik kende namelijk alleen Nederland!” Deze unieke belevenis vormt nog altijd de basis van het Tiny’s werk, dat zie je bijvoorbeeld aan haar materiaalgebruik, de Japanse kwasten waarmee ze schildert én de portretten die toch altijd een Indisch tintje lijken te hebben.

Pas toen ze 6 jaar geleden dit atelier betrok vielen alle puzzelstukjes voor Tiny op hun plaats. Ze trok ladekasten vol erfenissen van opa’s en oma’s open die ook schilderden. Daarom bedoelt Tiny met ‘erfenis’ niet de traditionele giften, “ik kan alles wel weer bewaren en doorgeven, maar ik kan van die herinneringen ook iets nieuws maken en dát doorgeven. Zo ontstaan veel van mijn collages met de stukken papier, inkt en stof uit die mooie kleine blikjes, doosjes en kistjes die ik van familie heb geërfd.”

Tiny de Vries studeerde in 1995 af aan de kunstacademie in Utrecht. Daarna bedacht ze zich geen moment en vertrok ze voor 2 jaar naar Indonesië. Haar werk is over de hele wereld te bewonderen; van Nederland en Australië, tot de Verenigde Staten en Frankrijk. @Tinystories.nl